اندوه، چون خوني فشرده، در شقيقه هاي زمان مي دود. تاريخ، ملتهب و پريشان مي تپد. باد، خاكسترنشين حادثه، مي وزد. بوي شيون، هواي ناهنگام اين حوالي را شكافته است. نفسي نيست؛ زهر در شريان هاي خورشيد قد مي كشد. چهل و دومين بهار عمرش، پر پر مي شود. سامرا، در جذر و مد حادثه، ناآرام بر سر مي كوبد؛ چهل و دومين بهار، پشت پلك هاي خورشيد، به پايان نمي رسد و در خزان مي پيچد.
آري! «ولايت»، سي و سه سال در خنكاي سايه ات آرامش را به تجربه نشسته بود و تمامي جاده هاي هدايت، سر بر زانوي ولايت تو داشتند. اي جريان نور خداوند در زمين! هرگز مباد خاموشي ات؛ كه بي فانوس روشن نگاهت، دنيا در تاريكي جهالت خويش غوطه ور خواهد شد. مصيبت جانكاهت را به جان هاي سوخته «تشيع» بخشيدي، اما هنوز سخنان كوبنده ات، لرزه مي افكند به كنگره هاي قصر « متوكل ها».... و نظم مي بخشد به بند بند شعرهايي كه از دهان حقيقت سروده مي شود.
امام ابوالحسن علي النقي هادي (ع) ملقب به امام " هادي"، دهمين پيشواي شيعيان در نيمه ذيحجه سال 212 هجري در اطراف مدينه در محلي به نام " صريا" متولد گشت. آن حضرت و فرزند گرامي ايشان امام حسن عليهما السلام به عسكريين شهرت يافتند، زيرا خلفاي بني عباس آنها را از سال 233 به سامرا ( عسكر) برده و تا آخر عمر پر بركتشان در آنجا، آنها را تحت نظر قرار دادند. امام هادي عليه السلام به لقبهاي ديگري مانند: نقي، عالم، فقيه، امين و طيب شهرت داشت و كنيه مبارك ايشان ابوالحسن است. از آنجا كه كنيه امام موسي كاظم و امام رضا عليهما السلام نيز ابوالحسن بود، لذا براي اجتناب از اشتباه، ابوالحسن اول به امام كاظم عليه السلام، ابوالحسن ثاني به امام رضا عليه السلام و ابوالحسن ثالث به حضرت هادي عليه السلام اختصاص يافته است. پدر بزرگوارش امام جواد (ع) و مادرش بانوي گرامي سمانه است كه بانويي با فضيلت و با تقوا بود. امام هادي (ع) در سن 6 يا 8 سالگي يعني در سال 220 هجري، پس از شهادت امام جواد (ع) به امامت رسيد. مدت 33 ساله امامت امام هادي (ع) با خلفاي معتصم، واثق، توكل، منتصر، مستعن و معتز معاصر بود. زيارت جامعه‌ي كبيره كه داراي مضامين بسيار عالي است و از زبان امام هادي(ع) و در پاسخ به خواسته‌ي يكي از ارادتمندان اهل بيت(ع) صادر شده است، به شيوه‌ي خطابي و گفتاري و درحقيقت بيانگر مقام والاي امامت است كه از طرف امام معصوم(ع) بيان گرديده است.
سخناني گوهربار از امام هادي(ع):
- اگر همه‌ مردم‌ مسيرى‌ را انتخاب‌ كنند و در آن‌ گام‌ نهند، من‌ به‌ راه‌ كسى‌ كه‌ تنها خدا را خالصانه‌ مى‌پرستد خواهم‌ رفت‌.(بحار الانوار ، ج‌ 78 ، ص‌ 245)
- نارضايتى‌ پدر و مادر ، كم‌ توانى‌ را به‌ دنبال‌ دارد و آدمى‌ را به‌ ذلت‌ مى‌كشاند.(مسند الامام‌ الهادى‌، ص‌ 303)
- افسوس‌ كوتاهى‌ كارهاى‌ گذشته‌ را با تلاش‌ در آينده‌ جبران‌ كنيد.(مسند الامام‌ الهادى‌ ، ص‌ 304) 
- مردم‌ در دنيا با اموالشان‌ و در آخرت‌ با اعمالشان‌ هستند.(مسند الامام‌ الهادى‌، ص‌ 304)
- بخل‌ ناپسنده‌ترين‌ خلق‌ و خوى‌ است‌.(مسند الامام‌ الهادى‌، ص‌ 302)
- امام‌ هادى‌ (ع) به‌ كسى‌ كه‌ در ستايش‌ از ايشان‌ افراط كرده‌ بود فرمود: از اين‌ كار خوددارى‌ كن‌ كه‌ تملق‌ بسيار، بدگمانى‌ به‌ بار مى‌آورد، و اگر برادر مؤمنت‌ مورد اعتماد تو واقع‌ شد، از تملق‌ او دست‌ بردار و حسن‌ نيت‌ نشان‌ ده‌.(مسند الامام‌ الهادى‌ ، ص‌ 302)